ÜNZİLE

 Babam ile annem kavga ettiklerinde ben hep ortalarında dururdum.

Arada dururum,orta yolu bulurum anlamında değil, bir çocuğun boynu nasıl sağa veya sola bükülür ya onun gibi ortada durur izin vermezdim.

Neyime güvenirdim bilmiyorum.
Hep ozamanlar," Büyüyünce güçlü olucam ve güçlü olunca babamın karşına geçeceğim ve bu  kavgaya izin vermeyeceğim!" derdim.

İyi de ben zaten karşısında,annemin de yanındaydım. 

Peki ya güçlü kimdi ?

Pekala Büyüdüm.
Şimdi kavga falan da etmiyorlar.

Tekrar küçük olayım bir .
Ozaman mesele güçlü olmak değilmiş bence.

Çünkü annem de bizim için duruyordu olanlar karşında.
Yanj bir gücün arkasında değil ;kendi çocuklarının önünde duruyordu.
Annem bizi koruyordu;babam kendisini.
Annem çekip gidemiyordu;babam ise kapıyı gösteriyordu.

Annem bizi korurken ;babam ise hepimizi korkutuyordu.

Peki güç ,korkutabilmek miydi ?

Tabi benim değineceğim güç burda,fakir edebiyatı kokabilir.
Yani benim bahsettiğim Güç:

"Elinde herşey olduğun da istediğine herşeyi yapabilirsin'ciler!" için farklı gelebilir.

Ozaman bu mecazın içinden ara ara gerçeğin içine geçelim. 

Babam için yumruk nekadar güçlü ise annem içinde biz okadar önem arzediyoruz.

Ozaman bu  annemin güçsüz oldugu anlamına mı geliyordu?

Bir bıçak ile gece yarısı bütün güç söndürülemez miydi?

Ozaman bıçak çok güçlü olmaz mıydı?

Hani diyorlar ya silah çıktı mertlik bozuldu.

İyi de bileğin gücü,eşit olmayan birine kalkması da silahın kullandığı orantısız güç ile aynı değil mi ?

Peki bunun neresi mertlik?

Babam belki fiziksel olarak bize şiddet uygulamıyordu ama psikolojik olarak hergun dayak yemek sürekli sürekli ölüp yaşamak ile aynıdır. 

Annem gözyaşı döktüğün de ben orda büyükler de ağlıyor derdim.

Ben büyüklerin ağlamasını o yaşımda gerçek olarak görmek zorunda mıydı?

Babamın kullandığı güç, güç değildir;

Annemin de birsey yapamaması güçsüzlük!

Belki çaresizdi.
Birinin çaresizliği,başka birinin gücü ile kıyas edilemez.

O çaresizliğin içinde güçlü duranın asıl gücü:

"Dramı,evladı ve cocuklarını doğum sancısını vb" gözardı edilemez.

Mesela ,babam ringe çıksa kendi cüssesinde birine bunu yapabilir miydi ?
Evet, burda güçten bahsederim biraz.
Misal,Gong !dese ve başlasa.
Sağ-Sol ,yese, iki darbe ve sonra oturup köşede acıdan ağlasa.

Sonra tribünlerde ona :"kapı orda ,yürü dese !"
İşte bu yenilgi olurdu.onun için belki .

Belki kendince biraz üzücü de.

Sporda bunun karşılığı önümüzdeki maçlara bakacağız olur .
Çünkü bu bir oyun .
Peki Annem?
Annem bir oyun muydu?
Oyuncak mı?Kum torbası mı!

Hayır!Bence bir gerçekdi.
Kendi doğmamış fakat kendini doğurmuş bir gerçek.
Annemin doğum sancısı aldığı en acı darbeden de daha güçlüdür.
Onun ,o doğuma dayanma gücü, bana  daha bir güçlü olduğu anlamına gelirdi ve hala da gelir.
Bana göre gücün tanımı değisti ama o küçük çocuk hiç değişmedi.

Hep inandı.
Babamın kötülüğü ile yıllarca ıslandım  belki ama annemin sevgisi ile hep iyiliğe filizlendim.
Zor tabi ,burda :"Aaa ,cok iyiyim hic etkilenmedim !"demek hiç gerçekçi olmaz.
Bana göre her insan bir şekilde gerçeği ile yüzleşince ,gücün tanımını da değiştirir.

Biri anne ;biri evlat ;biri mal ;biri kadın ;biri para;biri arkadaş ve en önemlisi biri kendini ,yani kime ,neye  hangi duyguların aracılığı ile inandıysa ve bu ihaneti yaşadıysa:

bir şekilde  yeniliveriyor o noktada.

İşte güçlü olmak yenilmemek değildir. 
İşte,  kaybettiklerini gücü ile alamadığı o noktada gerçeği ile yüzleşiyor insan.

İnsanın kendine yenilmemesi misali,annem babama hiç yenilmedi!

(...)

Babam her kavgada gücünü kaybetti.

(...)